Η ζωή δεν είναι ιδιοκτησία, αλλά δάνειο πάχος χρόνου στην καλύτερη των περιπτώσεων, διότι τότε υπάρχει έργο Ανθρωπότητας. Έτσι το δάνειο δεν είναι ένα ενδιάμεσο για την ιδιοκτησία. Είναι η αρχική και τελική φάση για τον άνθρωπο. Αν, λοιπόν, υπάρξει συνειδητοποίηση αυτού του δεδομένου τότε μπορεί να εμφανιστεί το ιδανικό το οποίο είναι ο υψηλός στόχος των ενεργειών ενός ανθρώπου. Έτσι μέσω αυτού του δανείου μπορείς να έχεις ένα ιδανικό. Αν δεν έχεις, το βλέπεις μόνο και μόνο ως χρέος. Ενώ αν έχεις, αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για καθήκον. Έτσι με αυτό το εφήμερο μπορείς να παράγεις το διαχρονικό. Με άλλα λόγια, η ερμηνεία αλλάζει, αφού τότε το δάνειο γίνεται δώρο και δεν αγοράστηκε. Στην συνέχεια, επειδή το έργο δημιουργεί το ον, προσφέρεις περισσότερα απ’ ότι έλαβες. Συνήθως δεν θέλουμε τους τόκους, γιατί πρέπει να τους πληρώσουμε. Ενώ η προσφορά μας είναι ακριβώς αυτοί οι τόκοι που δεν μας έβαλε η Ανθρωπότητα, αφού το δάνειο της είναι άτοκο. Αυτοί όμως που παράγουν έργο της επιστρέφουν περισσότερα. Και το έργο τους γίνεται προστιθέμενη αξία. Έτσι το δάνειο πάχος χρόνου είναι μια επένδυση για όσους είναι στην ανηφόρα της Ανθρωπότητας. Σε αυτό το πλαίσιο βρίσκουμε και την χρονική διάσταση της πίστης, αφού υπάρχουν και αιωνόβιες θρησκείες. Με αυτήν την νέα έννοια και ερμηνεία, η θρησκεία δεν έχει μόνο μια τοποστρατηγική προσέγγιση, αλλά βέβαια και μια χρονοστρατηγική. Είναι, λοιπόν, δυνατόν να υποστηρίξουμε μια θρησκεία που υποστηρίζει την Ανθρωπότητα και την προστατεύει ενεργά από τις επιθέσεις της βαρβαρότητας, αλλά μπορεί η ίδια να είναι πράξη βαρβαρότητας και τελικά βαρβαρότητα. Αν συνειδητοποιήσουμε την αξία αυτής της διαδικασίας που σέβεται και αγαπά την Ανθρωπότητα, τότε θα δούμε και την έννοια της σκυτάλης που όχι μόνο διατηρεί την προστιθέμενη αξία αλλά την αυξάνει για να εξελιχθεί η τελειότητα.