Η αποστολή στον Νέο Κόσμο είχε προσδιορίσει
την τροχιά ενός νέου κύκλου.
Τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας έπρεπε ν’ αγγίξουν
με πολλαπλό τρόπο τους ανθρώπους
και να εφαρμοστούν ολικά
διότι μόνο αυτό είχε νόημα.
Ο Νέος Κόσμος και η Γηραιά Ήπειρος έπρεπε να λειτουργήσουν
ομαδικά και υπερατλαντικά.
Ως πυρήνας και επέκταση.
Ως νοημοσύνη και μνημοσύνη.
Το ήξεραν και τα Ηνωμένα Έθνη
όμως η αξιοποίηση θα ήταν διαφορετική.
Γενικευμένη και ολική.
Δίχως τους κλασικούς συμβιβασμούς που σάπιζαν
όλες τις διαδικασίες.
Κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης δεν ήταν ανεκτό
ούτε στη Ρωσία, ούτε στην Πολωνία
ούτε στην Κίνα, ούτε στη Βόρειο Κορέα.
Δεν ήταν μόνο το παρόν το πρόβλημα.
Η συνέχεια της Ανθρωπότητας αφορούσε και το παρελθόν και το μέλλον.
Διότι υπήρχαν εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας
που δεν είχαν χαρακτηριστεί ως γενοκτονίες
λόγω παρεμβάσεων δυνάμεων που είχαν ενοχές.
Το έργο του Lemkin δεν είχε ολοκληρωθεί
το ήξερε κι ο ίδιος
όσο και να προσπάθησε.
Η προσέγγισή του έπρεπε να συμπληρωθεί
μ’ έναν πλάγιο τρόπο
διότι ο μετωπικός είχε δείξει τις αδυναμίες του.
Τα Δικαιώματα των Αυτόχθονων Λαών είχαν έρθει ν’ αποδείξουν
ότι η πορεία δεν ήταν μονόδρομος.
Το μονοπάτι ήταν πολυκυκλικό.
Και αυτό επέτρεπε διακλαδώσεις.
Από αυτές θα περνούσαν.
Χρονικές γέφυρες.