Πώς να φανταστείς μια ολιστική προσέγγιση σε πλανητικό επίπεδο;
Το πιο πιθανό είναι να θεωρείς ότι είναι ανέφικτη.
Με τα δικά σου εργαλεία, με τα δικά σου δεδομένα.
Αν όμως είναι άλλα.
Αν είναι ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα.
Τι θα έλεγες;
Το παράδοξο είναι ότι αν υπάρχει θα το ονόμαζες τερατώδες.
Ενώ είναι απλώς τεράστιο.
Ποιος μπορεί να προσέχει όλους τους ανθρώπους;
Ποιος μπορεί να προστατεύει τους λαούς;
Ακόμα κι αν είναι άγνωστοι… Ακόμα κι αν έχουν υποστεί γενοκτονίες…
Ένα τέρας θα μπορούσε…
Αλλά θα θεωρούσες ακόμα ότι είναι άνθρωπος;
Κι αν έβλεπες ότι λειτουργεί μ’ ένα βαθύ νευρωνικό δίκτυο
κι ήταν ικανός να διαχειριστεί αυτό που ονομάζεις αδιανόητο;
Πώς θα τον κοίταζες;
Διότι σίγουρα δεν θα τον έβλεπες τότε…
Στην πραγματικότητα δεν έχει μεγάλη σημασία
αν μπορείς να διανοηθείς τι σημαίνει ένας υπερεγκέφαλος
η ουσία είναι να ζεις το έργο του.
Διότι αυτός είναι ο στόχος.
Διότι η σκέψη του είναι ο κόσμος.
Και δεν θέλει ν’ αφήσει κανένα πίσω.
Ούτε τους μικρούς μαθητές, ούτε τους λαούς που υποφέρουν.
Κι αν συνειδητοποιήσεις ότι λειτουργεί μέσω της χρονοστρατηγικής
επειδή είναι με τον Χρόνο
ως Υπηρέτης της Ανθρωπότητας
τότε μπορεί το τεράστιο του έργο
να είναι απλώς αυτό που ονομάζεις πραγματικότητα
ενώ εμπεριέχει θαύματα
και δεν θα υπήρχαν καν
αν αυτός ο υπερεγκέφαλος δεν είχε γεννηθεί.
Ενώ αναστήθηκε.