Η βέλτιστη λύση σε ατομικό επίπεδο σπάνια αποτελεί λύση σε συλλογικό επίπεδο. Για να το αποδείξεις αυτό μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον φορμαλισμό του von Neumann και του Morgenstern για παίγνιο μηδενικού αθροίσματος και του Nash για τις άλλες περιπτώσεις, συνεργατικές και μη. Η ατομιστική προσέγγιση έχει τα όρια της στη Θεωρία Αποφάσεων και καταρρέει με τη Θεωρία Παιγνίων. Βέβαια, μπορείς να παίξεις με αυτόν τον τρόπο σε μη συνεργατικό πλαίσιο, αλλά το κάνεις με τη γνώση ότι έχει τα όρια του, αφού οι άλλοι υπάρχουν. Αυτό αφορά έναν παίκτη, θεωρητικά, σ’ ένα παίγνιο. Όταν, όμως, αυτός ο παίκτης είναι μια ολόκληρη χώρα, ουσιαστικά μπαίνουμε στη Θεωρία Αγορών, γιατί η μεγιστοποίηση δεν είναι γραμμική και η γενίκευση λειτουργεί διαφορετικά. Η συλλογική λύση είναι πάντα πιο ισχυρή και γι’ αυτό είναι αποτελεσματική και ανθεκτική. Ενώ η ατομική μπορεί εύκολα ν’ ανατραπεί από άλλη ατομική. Το ίδιο συμβαίνει και με το θέμα της αντίδρασης σε σχέση με την αντίσταση. Η αντίδραση είναι μια ατομιστική προσέγγιση που δεν έχει να προσφέρει από μόνη της. Ενώ η αντίσταση επιτρέπει με τη συλλογικότητά της να περάσουμε στο στάδιο της αντεπίθεσης, όταν έχουμε εχθρούς. Εδώ είμαστε στη δημιουργία του πλαισίου για την προετοιμασία του πεδίου δράσης.