Το φαγητό ως συλλογική μνήμη
είναι πιο γνήσιο ακόμα
και από το χορό σου
που μπορεί να είναι μίμηση
διότι άλλο η παράσταση
κι άλλο η αναπαράσταση
γι’ αυτό είναι πιο θεμελιακό
ειδικά όταν είναι το ίδιο
αλλιώς εκφυλίζεται
και ο στόχος του
δεν είναι παρά μόνο
η ύπαρξη της παρέας
που δεν έχει σκοπό
να βοηθήσει τους άλλους
αλλά μόνο να περάσει
όλη την ώρα της
δίχως να κάνει τίποτα
γύρω από το τραπέζι
γιατί ξέχασαν όλοι
ότι το κρασί και το ψωμί
χρειάζονται ανθρώπους
για να γίνουν
το φαγητό της ανθρωπιάς.