Απόγευμα. Καρέκλες του σκηνοθέτη μαύρες με λευκό πανί. Πλάκες Καρύστου. Δύο Ελληνικοί καφέδες στο μαρμάρινο τραπέζι και δύο βιβλία.

– Φίλε μου, ξέρεις γιατί σε αγάπησα πολύ γρήγορα; Επειδή μίσησα την κοινωνία, πολύ πιο γρήγορα… Μου πρότειναν μία καινούρια δουλειά! Να γράψω την βιογραφία της, για έναν εκδοτικό οίκο πολύ γνωστό. Τι λες κι εσύ; Σε εμπιστεύομαι…

– Μην το κάνεις… Αλλιώς θα ντρέπεσαι που το έκανες μετά… Δεν ακούμπησες τον καφέ σου…

– Δεν είναι γλυκός; Σιωπή. Το μίσος της κοινωνίας δεν φέρνει την αγάπη… Είμαστε αυτά τα δύο βιβλία πάνω στο μάρμαρο… Ανήκουμε στο δέντρο του χρόνου και ζούμε πάνω στην πέτρα του φωτός…

– Χμ! Σιωπή. Σκίζει δυο σελίδες από το ένα βιβλίο και την βάζει στο φλιτζάνι με τον καφέ. Πίνει. – Με τις σελίδες σου μέσα, είναι υπέροχος τώρα… Δεν φέρνει την αγάπη, ναι. Αλλά μήπως φέρνει την ανθρωπότητα; Αυτό το δέντρο του χρόνου, η κοινωνία το ξυλοκοπά! Γι’ αυτό δεν νιώθω και τα πιο ευαίσθητα συναισθήματα γι’ αυτήν…

– Οι σελίδες είναι ένα φύλλο του δέντρου… Αυτό σου έκανε το δώρο… Ενώ εγώ του έβαλα μόνο λίγο χρώμα… Η ανθρωπότητα δεν περίμενε την κοινωνία, μην είσαι γελοίος μόνο και μόνο επειδή δεν σκοτώνει… Προστατεύουμε το δέντρο με τα βιβλία μας, γι’ αυτό είμαστε απαγορευμένοι…

– Και τα βιβλία δηλαδή, είναι οι πρόγονοι και απόγονοί μας; Σηκώνεται και φέρνει άλλο ένα βιβλίο. Το κρύβει πίσω από την πλάτη. – Ποιο βιβλίο λες να είναι;

– Τα βιβλία είναι η γέφυρα μεταξύ ανθρωπότητας και χρόνου. Είχες δύο βιβλία… Το ένα το έσκισες, όπως κάνουν οι βάρβαροι αλλά δεν είπα τίποτα σε λυπήθηκα λόγω του σχολείου σου… Αλλά τώρα τα παράτησες το ένα λαβωμένο και το άλλο ξεχασμένο, για να παίξεις…