– Ποιος άνθρωπος θα ήθελε να γράψει ένα βιβλίο για τους μικρούς πρίγκιπες;
– Κανένας! Μόνο ένα τέρας θα μπορούσε…
– Ένα τέρας;
– Ή ένας αεροπόρος;
– Ποιος ξέρει;
– Αυτοί!
– Κι εμείς;
– Πρέπει να μαζέψουμε λουλούδια από τον κήπο…
– Μα δεν έχουμε κήπο!
– Έχουμε όμως καλή καρδιά!
– Τεράστια  καρδιά!
– Για ποιους;
– Για τους μικρούς πρίγκιπες!
– Μα είναι τόσοι πολλοί!
– Και τόσο δυστυχισμένοι…
– Ο δάσκαλος δεν πιστεύει στην…
– Ναι, ναι, ξέρω…
– Και τι θα κάνουμε τώρα;
– Θα σκεφτούμε!
– Πάλι!
– Τι άλλο να κάνουμε;
– Έλα ντε!
– Θα σκεφτούμε τα λουλούδια και τη μυθολογία τους.
– Το ίδιο βιβλίο.
– Όχι το άλλο.
– Αυτό που δεν έγραψαν ακόμα;
– Βέβαια, ποιο άλλο;
– Σωστά, ποιο άλλο!
– Μήπως να το πούμε και στον φίλο τον ποιητή;
– Εκείνον που βρίσκεται στο νησί με τον πίνακα;
– Ναι, αυτόν!
– Μα κανείς δεν θα καταλάβει την αναφορά.
– Εκτός αν διάβασαν Καζαντζάκη.
– Έχεις δίκιο.
– Το σκέφτηκες, λοιπόν;
– Το πάρκο του χρυσού κεφαλιού.
– Τι ωραία.
– Εκεί είναι και τα δύο δέντρα.
– Οι δύο φίλοι!
– Που δεν περιμένουν πια κανένα…
– Εκτός από το χρόνο, για να σμίξουν.
– Εκεί λοιπόν.
– Μάλλον εκεί…
– Τι πράγμα;
– Εκεί θα γραφτεί…
– Ποιο πράγμα;
– Το βιβλίο για τους μικρούς πρίγκιπες…
– Θα το χαρεί κι ο Antoine!