N. LYGEROS PhD

Σπάνια εύρισκε αυτό το μέγεθος. Ήταν ένα καλαμπόκι χαρακτηριστικό. Το είχε αγαπήσει από την πρώτη φορά, δεν ήταν σαν εκείνα τα πλαστά γαριδάκια που νόμιζαν ότι ήταν μεγαλύτερα απ’ ό,τι ήταν. Αυτό ήταν σκληρό και μεγάλο, άλλοι θα το έλεγαν προικισμένο, ενώ έλεγε ήταν απλώς η φύση του. Και με το αλάτι...

Ενώ πίστευε ότι είχε μεγάλη φαντασία κι ακόμα μεγαλύτερη φαντασίωση, αυτή η πραγματικότητα που ζούσε, είχε ξεπεράσει όλα τα όρια που είχε γνωρίσει. Δεν ήταν πια κάποια υπέρβαση μόνο, διότι όλο το μονοπάτι είχε γίνει υπερβατικό κι οδηγούσε σε μια ασύλληπτη απόλαυση που δεν είχε διανοηθεί. Βέβαια είχε ήδη κρατήσει στα χέρια της το αντικείμενο του πόθου...

Όσο απίστευτο κι αν ήταν, είχαν καταφέρει να μετατρέψουν το αρμενικό κουτούκι σε κιβωτό. Εκεί μπορούσε κανείς να βρει τα πάντα χάρη σε αυτούς τους επιζώντες. Ζούσαν σε μια ξένη χώρα, αλλά συνέχιζαν να μαγειρεύουν όπως το έκαναν οι πρόγονοί τους. Ακόμα κι οι γενοκτόνοι...

Εκείνο το μικρό μαγαζί ήταν έτσι εδώ και δεκαετίες. Τίποτα δεν είχε αλλάξει, σαν να ήταν ένα σημείο αναφοράς για όλους τους ισπανούς και τους πορτογάλους της περιοχής. Στον πάγκο ήταν πάντα ο ίδιος άνθρωπος. Χαμογελαστός...

Ραγιαδισμός και δειλία...

Μέσα στο ΝΑΤΟ γράφουμε …

Σε πιστή μετάφραση από τα επιλεγμένα σημεία του κειμένου που είναι αναδημοσιευμένο στον σύνδεσμο:  https://lygeros.org/63533-en/