Ένας γέρος περπατά σιωπηλά στην άκρη της λίμνης κρατά από το χέρι ένα κορίτσι κι από το άλλο το μπαστούνι του.

Ιωάννης : Περιμένουμε εδώ.
Υπατία: Γιατί εδώ;
Ιωάννης : Εδώ είναι το πρέπον για μας και γι’ αυτόν.
Υπατία: Κι αν μας ξέχασε;
Ιωάννης : Δεν ξεχνά κανένα…
Υπατία: Λόγω ανθρωπιάς;
Ιωάννης : Λόγω Ανθρωπότητας.
Υπατία: Θα αργήσει;
Ιωάννης : Μπορεί…
Υπατία: Γιατί;
Ιωάννης : Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν ανάγκη τη βοήθειά του.
Υπατία: Σαν εμάς;
Ιωάννης : Σαν εμάς!
Υπατία: Γι’ αυτό έφερες το μπαστούνι;
Ιωάννης : Τι εννοείς.
Υπατία: Για το σπαθί του;
Ιωάννης : Θυμάσαι λοιπόν…
Υπατία: Γιατί να ξεχάσω ένα σπαθί μέσα σ’ ένα μπαστούνι;
Ιωάννης : Γιατί είναι άλλης εποχής.
Υπατία: Κι αυτός δεν είναι άλλης εποχής; Βλέπεις όμως ότι δεν τον ξέχασα.
Ιωάννης : Το βλέπω και θα έπρεπε να με ξαφνιάζει.
Υπατία: Αλλά είμαστε εδώ για την προφητεία σου.
Ιωάννης : Τίποτα δεν ξέχασες… ενώ είσαι τόσο μικρή…
Υπατία: Μα πάντα άνθρωπος…
Ιωάννης : Γι’ αυτό μου είπε να σε προσέχω.
Υπατία: Και αυτό έκανες.
Ιωάννης : Αυτή ήταν η θέλησή του.
Υπατία: Κι εσύ έκανες την πράξη σου.
Ιωάννης : Μίλησα για τον αετό.
Υπατία: Κι έγραψες για το έργο.
Ιωάννης : Πώς είναι δυνατόν να ξέρεις όλα αυτά.
Υπατία: Γιατί τα είδα μαζί σου.
Ιωάννης : Έζησες την ιστορία μου.
Υπατία: Και ζωγράφισες τη ζωή.
Ιωάννης : Για να διασχίσουμε τον Χρόνο.