Όσο πιο πολλές φορές πέθαιναν τη νύχτα για να ζήσει η ημέρα και οι ήλιοι της νύχτας γινόταν ηλιολουσία, τόσο πιο πολύ έδιναν αξία στη ζωή διότι ένιωθαν μέσα τους την ουσία του φωτός. Γι’ αυτές η νύχτα ήταν ένας τρόπος να δουν τα άστρα για να γυρίσει η ηλιακή ρόδα ακόμα και στο σκοτάδι αφού τα πνεύματα πίστης έπλεαν σαν ανθρώπινο δεσμό, με τα χέρια ανοιχτά σαν σύμβολο ανοιχτής δομής που είχε τις ίδιες ρίζες που είχαν φυτρώσει ανάμεσα στα μαύρα, για να φωτίσουν με το νου του τους εγκλωβισμένους που δεν ήξεραν καν ότι είναι σκλάβοι. Τα πνεύματα πίστης είναι όλα ενωμένα με τα πόδια του καρφωμένα χωρίς πληγές γιατί το κάθε ένα ήταν η προστασία του άλλου σ’ ένα κόμβο που είχε λύσει μόνο για την Ανθρωπότητα, δίχως ποτέ να λογαριάζει τα εμπόδια των κοινωνιών της λήθης, αφού ήταν ικανά να κωδικοποιήσουν μνημοσύνη και μέσα στη λησμοσύνη. Οι ελεύθερες ψυχές όταν έγιναν πνεύματα πίστης πολυκυκλικά, έπιασαν τα άστρα του ουρανού και τα έκαναν φάρους της θάλασσας. Τότε άρχισαν να βλέπουν τις επόμενες αλλαγές κύκλου που θα ζούσαν στην πολυκυκλικότητα αν κατάφερναν να παραμείνουν μαζί ακόμα και μετά το τέλος.