Πυρκαγιά στη βιβλιοθήκη.
Το αεροσκάφος είχε πέσει δίνοντας την τελευταία μάχη του.
Κανένα από τα μέλη της ομάδας δεν επέζησε.
Κανένα στοιχείο δεν άντεξε το τέλος της ημέρας.
Σε λίγο, κανείς στην κοινωνία της ασφάλειας δεν θα θυμόταν την ύπαρξή τους.
Ήταν απλώς μία παρένθεση στον κόσμο της αδιαφορίας και της λήθης.
Δεν έμεινε τίποτα.
Η αντίσταση δεν άντεξε το πλήγμα.
Αυτό ήταν το τελευταίο όνειρό της.
Και ξύπνησε.
Είχε πυρετό.
Ήταν ακόμη ζωντανή.
Τα παράδοξα της σκέψης.
Τι είχε δει;
Το μέλλον.
Τι θυμόταν;
Τη μνήμη του μέλλοντος.
Ήταν σ’ έναν άλλο κλάδο του σύμπαντος.
Οι Δημιουργοί.
Δεν ήταν μόνο ένα θεατρικό μιας άλλης εποχής.
Ήταν μια γέφυρα που μπόρεσε να διασχίσει.
Γιατί όχι όλοι οι άλλοι;
Θυμήθηκε τον πίνακα του Vincent.
Εκείνον με τη γέφυρα που θύμιζε την Ιαπωνία.
Η γέφυρα είναι ένα κρυφό μονοπάτι.
Όλοι οι άλλοι ήθελαν να ζήσουν.
Ενώ έπρεπε να πεθάνουν.
Νέα εποχή.
Ήταν πρωί.
Το μουσείο δεν είχε ανοίξει ακόμα.
Κανένας φύλακας δεν την είχε προσέξει.
Μόνο το μουσείο δεν άλλαξε.
Ήταν η γέφυρα μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος.
Το παρόν είχε πεθάνει.
Η σελίδα ήταν κι αυτή μία γέφυρα.
Όλη η ομάδα είχε θυσιαστεί για να την περάσει.
Οι κινήσεις αντιπερισπασμού είχαν απασχολήσει τις υπηρεσίες.
Έτσι δεν πρόλαβαν τη μεταμόρφωση.
Η βιβλιοθήκη θα ζούσε.
Το σύστημα δεν μπόρεσε να την εντοπίσει.
Αναγκάστηκε ν’ αλλάξει στρατηγική.
Είχε καταλάβει ότι μερικοί άνθρωποι μπορούσαν να σωθούν.
Τα προηγούμενα μέτρα δεν επαρκούσαν.
Ο κίνδυνος δεν ήταν μόνο οι επικίνδυνοι…
Έπρεπε να εξοντώσει και τις ρίζες τους…
Τόσα χρόνια έκαιγε τα φύλλα τους, τα βιβλία τους…
Αλλαγή στόχου.
Η βιβλιοθήκη δεν ένιωσε αυτή την αλλαγή.
Την προστάτευε πλέον το μουσείο.
Αλλά ο κόσμος ξέχασε τα πάντα.
Κανείς πια δεν ένιωθε τις πληγές της μνήμης.
Το σύστημα είχε αρχίσει το έγκλημα ειρήνης.
Κοίταξε ξανά την πόλη από τα τζάμια.
Κάτι άλλαξε μπροστά της.
Είδε για πρώτη φορά το χρώμα του αοράτου.
Ήταν τόσο φωτεινό που έκλεισε τα μάτια.
Τότε είδε το όραμα.
Τη συνάντηση.
Έπρεπε να ετοιμαστεί.
Σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είχε πια κανένα.
Θα περίμενε τον επόμενο.
Τότε κατάλαβε τί σήμαινε, εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν.
Στο μέλλον ζούσε ο δάσκαλος.
Εκεί θα τον συναντούσε.
Ο χρόνος ήταν μαζί τους.
Αυτούς που ονόμαζε επικίνδυνους η κοινωνία της ασφάλειας είχαν άλλο όνομα.
Ο θρύλος τούς ονόμαζε χαμαιλέοντες.