67132 - Πέρα της μοναξιάς των πολιτισμών

Ν. Λυγερός

Είχε αντιληφθεί ότι οι άνθρωποι έβλεπαν ότι πέθαιναν οι πολιτισμοί αλλά δεν έκαναν τίποτα για ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Είχαν καταντήσει να θεωρούν ότι είναι φυσιολογικό να πεθαίνουν οι πολιτισμοί σαν να ήταν θνητοί πολιτισμοί. Δεν είχαν καταλάβει ότι οι πολιτισμοί δεν πέθαιναν από μόνοι τους. Αυτό ήταν το παράδοξο των πολιτισμών. Ενώ όλοι μιλούσαν για την μοναξιά τους, δεν πέθαναν μόνοι. Οι νεκροί ήταν πολλοί και ήταν τα θύματα της βαρβαρότητας οι πολιτισμοί δεν πέθαναν. Τους σκότωσε η βαρβαρότητα και αυτό ήταν εντελώς διαφορετικό. Αυτό ήταν το ζήτημα του αιώνιου δράκου. Είχε συνειδητοποιήσει αν αυτό είχε κάποιο νόημα για τους ανθρώπους, ότι για τη βαρβαρότητα είχαν γεννηθεί για να τους σκοτώσει και αυτό γινόταν τελικά όσο ήταν μόνοι. Αλλά πώς θα μπορούσε να πείσει ένα πολιτισμό ότι δεν είναι μόνος και ότι δίπλα του υπάρχει άλλος που είχε το χρώμα του και αυτό μπορούσε να το αξιοποιήσει. Οι πολιτισμοί νόμιζαν σαν τους ανθρώπους αρχικά ότι ήταν μοναδικοί, στη συνέχεια μοναχικοί και τελικά μόνοι. Ενώ η βαρβαρότητα ήταν αυτή που τους έπεισε για τη μοναξιά τους. Ήταν το εργαλείο της για να αφανίζει πολιτισμούς. Πέθαναν επειδή πίστευαν ότι ήταν μόνοι πια επειδή δεν έβλεπαν. Για να το λύσει έπρεπε να ρίξει άπλετο φως πάνω τους και γύρω τους. Αυτός ήταν ο στόχος του αιώνιου δράκου.