(Ένα γράμμα μ’ένα μονόγραμμα πάνω σ’ένα τραπέζι.) (Extreme close up)
Αντρέας : Πότε ήρθε ; (Close up)
Εύα : Σήμερα… (Medium close shot)
Αντρέας : Δεν το άνοιξες ; (Το παίρνει στα χέρια του) (Medium shot)
Εύα : Όχι… (Χρόνος) Σε περίμενα… (Medium long shot)
Αντρέας : Μα γιατί ; Είναι και για τους δυο μας…
Εύα : Ακριβώς γι’αυτό το λόγο…
Αντρέας : Θες να τ’ανοίξω ; (Η γυναίκα απαντά θετικά με το κεφάλι της.) Καλώς !

(Ο άντρας ανοίγει προσεχτικά το γράμμα κι αρχίζει να διαβάζει…)

Εύα : Τι γράφει ;
Αντρέας : Γράφει για μας… (Συνεχίζει να διαβάζει.)
Εύα : Όπως πάντα… (Χρόνος) Ο Χρήστος δεν γράφει ποτέ για τον εαυτό του…
Αντρέας : Συγγνώμη… Τι είπες;
Εύα : Ο Χρήστος πάντα γράφει για τους άλλους…
Αντρέας : (που συνεχίζει το διάβασμα) Λες κι ήταν μαζί μας…
Εύα : Πώς ;
Αντρέας : Μπορεί να είναι αλλού αλλά ζει πάντα μαζί μας… (Χρόνος) Θυμάσαι όταν ήμασταν στα λαδάδικα ;
Εύα : Ναι, βέβαια… Μα…
Αντρέας : Ήταν μαζί μας…
Εύα : Μα πώς ;
Αντρέας : Θυμάσαι που μας κέρασαν ένα κρασί…
Εύα : Και…
Αντρέας : Ήταν του Χρήστου ! (Σιωπή) Τους είχε πει να μας κεράσουν εκ μέρους του μόλις πάμε..
Εύα : Τα γενέθλιά μας…
Αντρέας : Τα θυμάται όλα !
Εύα : Μάλλον δεν ξεχνά τίποτα… (Χρόνος) Και γιατί δεν μας το είπαν ;
Αντρέας : Παράκληση του Χρήστου…
Εύα : Παράκληση ;
Αντρέας : Ναι, είναι η λέξη που επέλεξε.
Εύα : Όπως το ποίημα ή το άγαλμα ;
Αντρέας : Δεν ξέρω… Πάντως ήταν η τελευταία του… Κοίτα ! (Της δείχνει το γράμμα…)
Εύα : Δε θέλω !
Αντρέας : Τι θέλεις να πεις ;
Εύα : Δε θέλω να είναι η τελευταία… (Full shot)
Αντρέας : Ξέρεις τι λέω εγώ ; (Την κοιτάζει πονηρά…) Δε βάζουμε μια ωραία πενιά ; Ξέρεις ποια…

(Η Εύα σηκώνεται γρήγορα. Σκουπίζει τα μάτια της. Βρίσκει το δίσκο και το βάζει σ’ένα παλιό πικάπ… Ακούγεται ένα ρεμπέτικο, ένα από τα απαγορευμένα… Κι ο Αντρέας αρχίζει να χορεύει… Της χαμογελά τρυφερά…)

Όπως λέει κι ο Παλαμάς όλη την αγάπη μες στη μουσική έβαλαν…
Εύα : Η μουσική δεν είναι μόνο αγάπη… (Διαβάζει τώρα το γράμμα του Χρήστου). Δε μας ξέχασε…
Αντρέας : Κανένας δεν μπορεί να σχίσει τα δεσμά της φιλίας μας…
Εύα : Πώς είσαι τόσο σίγουρος ;
Αντρέας : Τώρα ανήκουμε στον κόσμο του Χρήστου… (Medium shot)
Εύα : Μα ο κόσμος του Χρήστου υπάρχει τώρα ; (Σιωπή)
Αντρέας : Το γράμμα… (Χρόνος) Έρχεται από τον κόσμο του…
Εύα : Πότε έφυγε όμως ; (Ξανακοιτάει το γράμμα και μετά το φάκελο) (Close up)
Αντρέας : Λοιπόν ;
Εύα : Δεν έχει ημερομηνία, ούτε σφραγίδα…
Αντρέας : Έψαχνες μια απόδειξη και τώρα που δεν υπάρχει βλέπεις ότι δεν ήταν ανάγκη…
Εύα : Είναι μαζί μας… Γιατί αυτό το μυστήριο ;
Αντρέας : Το μυστήριο με το Χρήστο είναι ότι δεν υπάρχουν μυστήρια.
Εύα : (δείχνοντας το γράμμα) Και πώς το εξηγείς αυτό ;
Αντρέας : Δεν το εξηγώ !
Εύα : Άρα…
Αντρέας : Δεν το εξηγώ διότι το βλέπω ! Γιατί να το εξηγήσω ; Εσύ, μ’εξηγείς ;
Εύα : Θες να με μπερδέψεις τώρα ;
Αντρέας : Όχι, αγάπη μου… Απλώς θυμήθηκα τα λόγια του Χρήστου : <<Ο κόσμος μας είναι η ίδια του η εξήγηση.>>

INSERT : Ένα χέρι βάζει ένα γράμμα σ’ένα γραμματοκιβώτιο.