Το μαύρο φως άρχισε να απλώνεται πάνω στο λευκό του τετραδίου για να ενωθεί με τον υγρό κρύσταλλο. Λειτουργούσε σαν τον πρώτο άνθρωπο που είχε περιγράψει ο Camus στο τελευταίο του βιβλίο που έπλαθε γέφυρα μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Έτσι ήταν και τα ράφια της βιβλιοθήκης που επέτρεπαν σε βιβλία να επικοινωνούν και τελικά να συνεννοούνται, ενώ υπήρχαν αιώνες μεταξύ τους. Έτσι ακούστηκαν και οι κρυστάλλινες φωνές μέσα στη σιωπή, αφού ήθελαν να αξιοποιηθεί ουσιαστικά το πανέμορφο κύπελλο. Ήξερε τι ήθελαν κατά βάθος, αλλά περίμενε την κατάλληλη ώρα για να γίνει ασταμάτητος, αφού εκείνη τη στιγμή έπρεπε  να βγει το φως. Πρόσεχε κάθε λεπτομέρεια, όχι για το βέλτιστο, αλλά το ανθεκτικό εντός του Χρόνου για να υπάρχει συνέχεια. Έτσι κοίταξε και τα ασημένια δάκτυλα που περίμεναν το χέρι του για να παίξουν πάνω στον γίγαντα.