Η αγάπη είχε το άρωμα της μαστίχας. Άλλωστε την έβλεπε σαν τσουρέκι αφράτο  αν ήταν γλυκό αλλά ποτέ δεν της το είπε για να μην το πάρει στραβά. Είχε και τις αρχές της. Μόνο μετά ανακάλυψε τις αξίες. Μετά τη γέννησή του. Η συνταγή προχωρούσε και η γιαγιά του ήταν χαρούμενη. Δεν ήθελε τίποτα άλλο. Εκτός βέβαια από το να δοκιμάσει το γλυκό πριν καν το ψήσει. Δεν ήταν μόνο γλυκατζής, ήθελε να είναι γλυκιά και η ζωή. Ειδικά της γιαγιάς του που είχε ζήσει τόσες δυσκολίες πριν έρθει. Έτσι δοκίμαζε κάπου κάπου ακόμα κι αν άκουγε τη μοναδική νότα που ήξερε η γιαγιά του: το Μι. Το έκανε επειδή και αυτή χαμογελούσε γιατί εμπιστευόταν τη γεύση του κι όταν έβλεπε τα μεγάλα μαύρα μάτια να λάμπουν, ήξερε πως το γλυκό ήταν καλό ακόμα κι αν δεν το είχε ψήσει ακόμα. Μάλιστα μία μέρα έκανε μεγαλύτερη δόση για να δοκιμάσει περισσότερο και με άνεση. Εκείνη την ημέρα ακολούθησε ακριβώς κατά λέξη τη συνταγή. Αυτό έλεγε η παράδοση κι επειδή οι ημέρες ήταν ιερές δεν ήθελε να κάνει κανένα λάθος και γι’ αυτό τον είχε δίπλα της για να βλέπουν τα μάτια της. Έτσι διάβασε πιο νωρίς λόγω γλυκιάς ανάγκης.