Οι θάλασσες του ουρανού έπιναν το γαλάζιο του, όπως τα όργανα πίνουν τη μουσική του συνθέτη. Έτσι έκαναν και τα πνεύματα. Με τους δακτυλισμούς τους έπαιζαν με την ουσία του για να γίνει ζωή. Έτσι τα έργα έγιναν ακολουθία. Τα πνεύματα πρόσεχαν ακόμα και την επιμέλειά τους. Δεν ήθελαν να χαθεί τίποτα από την ουσία και αξιοποιούσαν κάθε σταγόνα της. Ένιωθαν το φιλί της ψυχής κι έδιναν το φιλί της ζωής στο έργο. Διότι αυτό ήταν το είναι του και τίποτα λιγότερο. Ήταν το μόνο που μπορούσε να προσφέρει γιατί δεν είχε τίποτα άλλο. Έτσι από τότε που είχαν ανακαλύψει την πηγή του φωτός την πρόσεχαν σαν κόρη οφθαλμού. Ήταν η ψυχή τους κι ήταν οι ζωές του. Κι αν τον πείραζαν, ήταν μόνο επειδή ήξεραν ότι είχε άπειρες αντοχές. Άλλωστε βασιζόταν στην ικανότητά του να μεταμορφώνει τις χάρες σε χαρές. Κι όταν ανακάλυψαν ότι η συμβολή τους ήταν προσφορά και ουσιαστικά το πρώτο δώρο που θα επέτρεπε την ύπαρξη του αντίδωρου, έβαλαν τα φτερά της πίστης για να ζήσουν την ουσία της αρμονίας.