Μόλις ξύπνησε χάρηκε τόσο πολύ για το κείμενο που διάβασε που θέλησε να ξανακοιμηθεί για να έρθει η συνέχεια. Έκλεισε τα μάτια της. Δεν ήθελε καν να το φανταστεί. Απλώς απολάμβανε το προηγούμενο πριν το επόμενο για να υπάρχει η γέφυρα των συναισθημάτων. Η μία όχθη ήταν βραδινή και η άλλη πρωινή. Τις χώριζε μόνο μία άλλη χάρη που είχε εκφράσει αυθόρμητα αφού το αντικείμενο της άρεσε. Και το αλάτι μπήκε μέσα στην καραμέλα που έλιωνε πάνω στη γλώσσα και στα επίμονα χείλη που ρουφούσαν τη ζωή σαν να ήταν ο μόνος τρόπος για να ζήσουν αυτό το φιλί της ψυχής. Ένιωθε κάθε κομμάτι ζωής που περνούσε από το χείλος του γκρεμού για να ζήσει με πάθος την πολλαπλή αντίσταση του είναι. Χωρίς να το αντιληφθεί ο ύπνος είδε την ιπποτική χειρολαβή να βυθίζεται μέσα στη θάλασσα σαν τα δάκτυλα του ήλιου την ώρα του δειλινού για να αλλάξουν τα χρώματά της. Είχε γίνει παλέτα του ζωγράφου όπου το πινέλο επέλεγε με χάρη το πιο κομψό χρώμα της στιγμής για να συνθέσει τον πίνακα που θα γέμιζε με ουσία. Έτσι τελικά αποφάσισε να ξυπνήσει γιατί δεν μπορούσε να περιμένει το επόμενο. Όταν άνοιξαν τα μάτια της το κείμενο την περίμενε κι ένιωσε να της ρουφά όλο της το είναι.