Αυτό το podcast είναι αφιερωμένο στον René Lalique, ο οποίος γεννήθηκε το 1860. Είναι βέβαια περισσότερο γνωστό το έργο του, που τελικά ονομάζουμε απλώς Lalique από εκείνην την εποχή. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ενώ άργησε ουσιαστικά να κάνει κοσμήματα, πολύ γρήγορα μπήκε σ’ ένα πλαίσιο, που έγινε αναγνωρίσιμος σε όλον τον κόσμο γι’ αυτήν την τεχνική την ιδιαίτερη που είχε και αντιπροσώπευε βέβαια και το Art Nouveau. Χρησιμοποιούσε τα θέματα της φύσης και για τα φυτά και για τα ζώα με μια πολύ ιδιόμορφη προσέγγιση, η οποία θα τον οδηγήσει σιγά σιγά και στο γυαλί, γιατί ουσιαστικά θα γίνει το κυρίαρχο μέσο του έργου του μετά το 1895. Άρα μπορούμε να πούμε ότι ξεκινάει σ’ ένα πλαίσιο γνωστό  Art Nouveau, αυτός όμως  θα το πάει πιο πέρα, ειδικά στον τομέα της πάστας του γυαλιού για την οποία έχει και ευρεσιτεχνίες. Στη συνέχεια ο γιος του θα περάσει από αυτό το γυαλί στον κρύσταλλο. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι  ο τρόπος με τον οποίο επινοεί τα θέματά του,  ο τρόπος με τον οποίο  αγγίζει την ύλη για να κάνει αναφορές στη φύση, είναι πράγματα τα οποία έχουν αφήσει όχι μόνο ένα στίγμα, αλλά ένα ίχνος. Ήταν λογικό γιατί είχε πολλές ευρεσιτεχνίες πάνω σε αυτό το θέμα, για την υφή, για τη διαφάνεια, για το πώς το βλέπουμε εσωτερικά και εξωτερικά και αυτό μας άφησε αυτό το χαρακτηριστικό ύφος που έχει, ένα στυλ το οποίο ουσιαστικά ήταν μια τομή στον τομέα, γιατί κανένας δεν είχε σκεφτεί να παίξει με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή πάνω στο θέμα του γυαλιστερού και του ματ, γιατί ήθελε, ενώ ουσιαστικά είμαστε σε ένα πλαίσιο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μονόχρωμο, για να μην πω αόρατο, επειδή βλέπουμε μιαν απόλυτη διαφάνεια να έχει διάφορες «αποχρώσεις» του αόρατου, έτσι ώστε και η υφή  του αντικειμένου να είναι διαφορετική, να μην είναι η ίδια σ’ όλα τα σημεία, αλλά να μας δίνει έναν νοητικό χάρτη που μας φέρνει πιο κοντά στη φύση, ενώ αρχικά έχει μια ιδιαίτερη πρώτη ύλη, το γυαλί. Όταν βλέπουμε λοιπόν τι κατάφερε να δημιουργήσει, δεν είναι πια ένα φαινόμενο μόδας, είναι πραγματικά ένα έργο που έχει αφήσει και στίγμα και ίχνη και τώρα μπορούμε να πούμε ότι αυτό το έργο ανήκει σίγουρα στο έργο της Ανθρωπότητας. Το αποδεικνύουν βέβαια και τα μουσεία που έχουν τα έργα του Lalique και στη συνέχεια βέβαια και όλου του εργοστασίου που άρχισε  στην Αλσατία. Αν το σκεφτούμε με αυτόν τον τρόπο και πώς συνεχίζεται ακόμα και τώρα στην Ελβετία, καταλαβαίνουμε ότι η επινόηση η μοναδική αυτού του ανθρώπου, δημιούργησε έναν άλλον κόσμο μέσα στον οποίο υπάρχει το έργο του, το οποίο έχει επηρεάσει βέβαια και τη συνέχεια της ιστορίας.