Ο έρωτας ήταν αθώος

κι ήθελε αγάπη για να σωθεί.

Κι ο έρωτας των ψυχών

ήθελε αγάπη Ανθρωπότητας.

Οι αθάνατες ήθελαν τον πολυκυκλικό θνητό

και γι’ αυτό το τέλος δεν είχε τέρμα.

Κάθε μέρα και κάθε νύχτα

ήθελαν τη συνέχεια

χωρίς όμως να το ζητήσουν,

έπρεπε να είναι ελεύθερη.

Βέβαια ήξεραν ότι άκουγε και τη σιωπή τους

γι’ αυτό δεν απαντούσαν πάντα.

Αυτός έπρεπε να βρει τι έλειπε.

Κι η λάβα του έπρεπε να καλύψει

αυτά που η γη δεν είχε κάνει.

Έτσι ήταν και το λευκό χαρτί του χιονιού

που περίμενε το μαύρο μελάνι του ηφαιστείου.

Αλλά αυτό το μαύρο

ήταν το κάθετο κόκκινο

που ερχόταν από το οριζόντιο γαλάζιο.

Ήξεραν για τον γαλαζοαίματο μύθο

και τα χίλια χρόνια

δεν αποτελούσαν εμπόδιο

για τον ασταμάτητο

και γι’ αυτό χαμογελούσαν οι ψυχές

όταν μάθαιναν τα διαφωτιστικά στοιχεία του.