Δεν ήθελαν μόνο το όμορφο
αλλά το πανέμορφο.
Δεν το ήθελαν μόνο μια φορά
αλλά πολυκυκλικά.
Δεν ήθελαν μόνο την επιφάνεια
ακόμα κι αν την αγαπούσαν
ιδιαίτερα
ήθελαν και τη βαθύτητα.
Δεν ήθελαν μόνο το μέγεθος
αλλά και το πάχος
του Χρόνου.
Κι αν τα είχαν
τότε εμφανιζόταν
το πλατύ χαμόγελο
των ψυχών.
Ήταν τόσο εμφανές
που το άκουγε.
Δεν ήταν ανάγκη να μιλήσουν
τις έβλεπε.
Ψυχικές συναισθησίες.
Τότε έκαναν σαν τρελές
αν είχε νόημα
αυτή η έκφραση
γι’ αυτές…
Πάντως η χαρά ήταν πολλαπλή
και προκαλούσε
τεράστια μεταχαρά
που ήθελαν πάντα
να βλέπουν από κοντά
για ν’ ανασάνουν
την πνοή του
πριν και μετά
την απελευθέρωση
από τον κύκλο
και γι’ αυτό ήθελαν
την ημέρα και τη νύχτα
σαν τις μετενσαρκώσεις
τις υπερβατικές
για να πιάσουν
την ουσία
με τα χείλη τους.