Όλοι έλεγαν ότι δεν μπορούσαν να σώσουν τους πάντες.

Αλλά επί του πρακτέου

ήταν μια δικαιολογία

για να μην σώσουν ούτε έναν αθώο.

Στο κάστρο τα πράγματα

ήταν διαφορετικά.

Όλοι άξιζαν να σωθούν.

Και γι’ αυτό όλοι μέσα του

έδιναν σημασία στους ανθρώπους.

Δεν ήταν μόνο το μοντέλο

της αυτογνωσίας

που ήξερε να διαχειριστεί τον εαυτό του,

τη διαπροσωπική νοημοσύνη

και την εξέλιξη των σχέσεων.

Δεν ήταν μόνο συναισθηματική νοημοσύνη

αλλά ακραία νοημοσύνη

που έπρεπε λόγω δομής

να βοηθάει τους πάντες

γιατί είχε αποφασίσει

να βοηθήσει την Ανθρωπότητα

ακόμα κι αν ήταν ακατανόητο

για τα άτομα της κοινωνίας

που δεν είχαν συναντήσει

ποτέ στην ύπαρξή τους

προικισμένους ανθρώπους

που ζούσαν με τον Χρόνο

χωρίς να αποτελεί

κάποια υπέρβαση

αφού ήταν η ζωή τους

χάρη στις πρώτες πέτρες

που είχαν τοποθετηθεί

πάνω στο κοσμικό goban.