Ακόμα και αυτοί που πίστευαν στο έργο του Lemkin
δυσκολεύονταν να εξετάσουν
και να αντιληφθούν
το πρακτικό μέρος του αγώνα
της Ανθρωπότητας κατά της βαρβαρότητας.
Έτσι όταν είχε μιλήσει
για την αναμενόμενη απόφαση
του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης
που θα καταδίκαζε τον εισβολέα,
μόνο οι ψυχές το πίστεψαν,
για τους άλλους ήταν απλώς μία ουτοπία
που δεν είχε πρακτικό νόημα.
Κι όμως τώρα που είχε γίνει πράξη
η καταδίκη του εισβολέα
κι είχε βγει το ένταλμα
ενώ έπρεπε να δουν τη δικαίωση
πολλοί αναρωτιόντουσαν αν είχε σημασία.
Και δεν έβλεπαν την όλη σημασία του θέματος
διότι δεν είχε η καταδικαστική απόφαση
μόνο έναν συμβολικό χαρακτήρα.
Ήταν μια νίκη του φωτός
κατά του σκοταδισμού.
Δεν μπορούσε ένας δικτάτορας
να κάνει ό,τι θέλει
χωρίς να υπάρχει κόστος
σε επίπεδο Ανθρωπότητας.
Διότι δεν ήταν μόνο το πρόβλημα
της διεθνούς κοινότητας.
Η ποινική απόφαση ήταν ξεκάθαρη
κι αφορούσε και το παιδομάζωμα.
Με άλλα λόγια αποτελούσε
μια απόδειξη για τον εκφυλισμό
που είχε πλάσει η βαρβαρότητα
του εισβολέα.