Δύο συνάνθρωποι βρίσκονται στο νησί του Gandhi στο Πάρκο του Χρυσού Κεφαλιού. Αυτό έχει τρεις γέφυρες που το συνδέουν με την ξηρά, ενώ ανήκει στη λίμνη. Αυτοί είναι στο περίπτερο. Βρέχει…

Γιώργος: Γιατί ήθελες να έρθουμε εδώ;

Αλέξης: Μας προστατεύει από τη βροχή.

Γιώργος: Μα η βροχή άρχισε μετά.

Αλέξης: Είναι σαν να κοιτάζουμε τον πόλεμο.

Γιώργος: Ποιον πόλεμο;

Αλέξης: Μεταξύ ουρανού και λίμνης.

Γιώργος: Το ύψος και το βάθος.

Αλέξης: Μπορεί βέβαια να είμαστε και πριν.

Γιώργος: Τι εννοείς;

Αλέξης: Θυμήθηκα ένα κείμενο.

Γιώργος: Ποιο;

Αλέξης: Τη Μπαγκαβάτ Γκίτα.

Γιώργος: Τι είπες;

Αλέξης: Το θείο τραγούδι.

Γιώργος: Πώς το σκέφτηκες αυτό;

Αλέξης: Ο χώρος, ο Χρόνος.

Γιώργος: Το νησί, η βροχή.

Αλέξης: Είμαστε στο νησί του Gandhi.

Γιώργος: Το ξέρω. Και βρέχει…

Αλέξης: Άλλαξε το όνομά του.

Γιώργος: Αυτό δεν είναι μια ένδειξη;

Αλέξης: Τι ένδειξη;

Γιώργος: Γι’ αυτό που έλεγε στο παρασκήνιο.

Αλέξης: Μπορεί να έχεις δίκιο.

Γιώργος: Πώς λεγόταν το νησί πριν;

Αλέξης: Το νησί με τις τρεις γέφυρες.

Γιώργος: Ε, τώρα θέλεις να μου πεις ότι αυτό δεν είναι κρυφή αναφορά;

Αλέξης: Πάντως είναι σίγουρα διακλάδωση.

Γιώργος: Δεν λεγόταν έτσι παλιά;

Αλέξης: Από την αρχή, από το 1857.

Γιώργος: Και πότε άλλαξε;

Αλέξης: Το 2007.

Γιώργος: Κι εμείς ήρθαμε εδώ για πρώτη φορά το 2001.

Αλέξης: Τότε παίξαμε;

Γιώργος: Και πριν το χτύπημα.

Αλέξης: Ναι θυμάμαι, δεν μπορώ να το ξεχάσω.

Γιώργος: Γιατί μιλούσες για πόλεμο;

Αλέξης: Επειδή έβρεχε.

Γιώργος: Και τώρα βρέχει.

Αλέξης: Ας μείνουμε εδώ λοιπόν.

Γιώργος: Ας καθίσουμε τότε.

Αλέξης: Δεν είναι η πρώτη φορά που καθόμαστε εδώ…

Γιώργος: Επιστρέψαμε!