Η Συνθήκη Σεβρών υπογράφτηκε το 1920 και η Συνθήκη Λωζάννης το 1923. Εκείνη την εποχή η Ρωσία είχε το Σοβιετικό καθεστώς, το οποίο δεν υπέγραψε καμιά από τις δύο συνθήκες, θεωρώντας ότι επρόκειτο για θέματα ιμπεριαλιστικά και αποικιοκρατικά. Βέβαια, η Σοβιετική Ένωση το 1921 υπέγραψε τη Συνθήκη Καρς με την Τουρκία, λόγω κοντινής ιδεολογίας και καταπάτησε χωρίς ενοχές τα δικαιώματα των Αρμενίων σ’ αυτήν την περιοχή, αφού παρέδωσε εδάφη της. Εκεί, μάλλον, δεν έβλεπε την έννοια του επεκτατισμού. Πάντως, αυτό που έχει σημασία τώρα, είναι ότι η Ρωσία δεν είναι δεσμευμένη απ’ αυτές τις Συνθήκες. Το ίδιο ισχύει και για την Αμερική. Αλλά υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια. Στο πλαίσιο της Συνθήκης Σεβρών, οι Μεγάλες Δυνάμεις ζήτησαν από τον πρόεδρο Wilson των ΗΠΑ να μελετήσει και να χαράξει τα σύνορα μεταξύ της Τουρκίας και της Αρμενίας κι αυτός παρόλο που υπήρξε η γενοκτονία των Αρμενίων, τους παρουσίασε ένα χάρτη που έγινε αποδεκτός από όλες, διατηρώντας τα εδάφη για τους Αρμένιους, ενώ αυτοί ήταν νεκροί σε αυτή την περιοχή. Έτσι η Αμερική γνωρίζει το θέμα και πήρε θέση δίχως να είναι δεσμευμένη από τις συνθήκες. Τώρα οι μεγάλες δυνάμεις όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία έχουν υπογράψει και τις δύο συνθήκες και ξέρουν ποιες ήταν οι αλλαγές και πώς τροποποιήθηκε η επιρροή τους. Τέλος η Κίνα δεν είχε καμία ανάμειξη σε αυτές τις συνθήκες σε αντίθεση παραδείγματος χάρη με την Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας. Τώρα έχουμε μια ολική εικόνα του Συμβουλίου Ασφαλείας και μάλιστα των μονίμων μελών του, των Ηνωμένων Εθνών και βλέπουμε ότι όλοι μιλούν για το Κουρδιστάν που υπάρχει βέβαια μόνο και μόνο στη Συνθήκη Σεβρών. Κατά συνέπεια, το ερώτημα της ουσιαστικής ισχύος αυτής της συνθήκης παραμένει και σε αυτό το επίπεδο και υποστηρίζεται με αυτήν την ανάλυση των δεδομένων για αυτό τον λόγο, είναι καλό να προετοιμαστούμε για το μέλλον αφού έχει αρχίσει στην περιοχή αντί να παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε μια άλλη συνθήκη που καταρέει de facto όλο και περισσότερο.