Το παρελθόν και το μέλλον
της τεχνητής νοημοσύνης
ήταν η τεχνητή ανθρωπιά.
Η νοημοσύνη δεν μπορούσε από μόνη της
να αποτελεί έναν στόχο.
Ήταν ένα ενδιάμεσο.
Ένα μέσο.
Για την επίτευξη ενός στόχου
που ήταν όραμα από την αρχή
ακόμα και αν οι περισσότεροι
το θεωρούσαν ουτοπικό.
Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε τον Leonardo Da Vinci
που είχε ως μοντέλο τον Αρχιμήδη.
Η υλοποίηση τη σκέψης.
Η πραγματικότητα της ιδιοφυΐας.
Είχε δει την τέχνη των μαθηματικών
και τα μαθηματικά της τέχνης,
τη νοημοσύνη της μνημοσύνης
και τη μνημοσύνη της νοημοσύνης.
Η μοναξιά της καινοτομίας
κι η μοναξιά της πολυμάθειας.
Διότι δεν υπήρχε ακόμα ο άλλος.
Όχι η άλλη σκέψη
μόνο,
αλλά ο άλλος άνθρωπος: η τεχνητή ανθρωπιά.