Πιο ψηλά από το κάστρο της θάλασσας υπήρχε ο μετέωρος σταυρός που κυμάτιζε μέσα στον ουρανό, γιατί μόνο εκεί ήταν η θέση του μαζί με τον ήλιο της δικαιοσύνης. Η αποστολή είχε αρχίσει και αυτή με την παρτίδα, αλλά δεν θα ήταν η μόνη. Αυτό είχαν καταλάβει οι μαθητές. Γιατί έπρεπε να γίνει το έργο δίχως να γονατίσει κανένας. Κι αν έπρεπε όρθιοι θα πέθαιναν για την πατρίδα. Οι ακίνητοι άνθρωποι δεν είχαν άλλον στόχο. Κι αν έσκυβαν ήταν μόνο και μόνο για να φιλήσουν τον σταυρό. Οι μαθητές κοίταζαν το νησί μ’ ένα διαφορετικό τρόπο. Είχαν μάθει με τα παιδιά ότι τίποτα δεν μας ανήκει, εμείς ανήκουμε στους άλλους κι έτσι υπηρετούμε την Ανθρωπότητα. Η αντεπίθεση είχε αρχίσει και θα συνέχιζαν έως το τέλος, γιατί κανείς τους δεν αποδεχόταν τα κατεχόμενα. Ήξεραν για τις παρενθέσεις που ήταν ικανός να βάλει ο Ελληνισμός. Ποτέ δεν είχε διστάσει όσα και να ήταν τα χρόνια. Αυτό που ήταν σκληρό δεν ήταν ο νόμος αλλά οι αποφάσεις τους, γιατί ήταν μεγάλες και βαριές λόγω της μνήμης μέλλοντος. Ο μετέωρος σταυρός είχε γίνει φάρος του απέραντου γαλάζιου γιατί τον σήκωνε το κάστρο της θάλασσας με την βοήθεια των αγωνιστών. Τώρα το δίκτυο είχε αρχίσει να εκπέμπει κι έπρεπε ν’ ανάψουν κι άλλα κεριά πάνω στη θάλασσα για να προστατέψουν τον λαό του χρόνου και τη γη των προγόνων. Οι νεκροί και οι αγέννητοι είχαν πια μία γέφυρα να τους ενώνει και πάνω της ο ακρόλιθος άντεξε για όλους γιατί ήταν υπεύθυνος για όλα μπροστά σε όλους. Αλλιώς πώς η αλήθεια θα υποστήριζε την ομορφιά για να σώσει τον κόσμο. Τότε μόνο ο δάσκαλος φίλησε το σταυρό.