Αν κάποιος ξανακούσει το Άξιον Εστί του Ο. Ελύτη και του Μ. Θεοδωράκη και προσέξει τις λέξεις και τα ονόματα των νησιών, έχοντας στο μυαλό του το απέραντο γαλάζιο που προσφέρει η ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, τότε θα καταλάβει πόσο σημαντικά είναι αυτά τα θεμελιακά στοιχεία που θεωρούσε στο παρελθόν μόνο και μόνο ως λεπτομέρειες ενός έργου, το οποίο φαινόταν αποκλειστικά λογοτεχνικό και ποιητικό, ενώ εμπεριέχει μέσα του ένα ολόκληρο έπος της ρωμιοσύνης. Έτσι γίνεται όταν δεν ξέρεις ότι ξέρεις και ξαφνικά μετά το μάθημα του Ελληνισμού ξυπνάς επιτέλους και νιώθεις ουσιαστικά τις γνώσεις που κατέχεις, αλλά που δεν είχες συνδυάσει μεταξύ τους, γιατί δεν είχες τολμήσει να επιχειρήσεις το αμάγαλμα δίχως καμία καθοδήγηση. Με αυτόν τον τρόπο, ξαναδιαβάζεις την ιστορία του έθνους μας και αισθάνεσαι το δέος ότι βρίσκεσαι μεταξύ γιγάντων που έχουν σηκώσει τόσο ψηλά το βάρος του φωτός που δεν είχες αντιληφθεί τι τους χρωστάς και κοιτάς απλοϊκά τον ήλιο της δικαιοσύνης, γιατί δεν άκουσες κανέναν πρωτομάστορα, όταν σου εξηγούσε πόσο σημαντικές είναι οι γέφυρες του χρόνου, κι έδινες σημασία μόνο και μόνο στον ελάχιστο χώρο, όπου νόμιζες ότι βρίσκεται η ελευθερία σου, ενώ είχες εγκλωβίσει τη ζωή σου μέσα σε κοινωνικά όρια που δεν σου επιτρέπουν να δεις την αξία του πολιτισμού σου και τρέχεις μίζερος να πιάσεις μια δουλειά, λες και είναι η ουσία του κόσμου, για να δικαιολογήσεις την ύπαρξή σου. Όμως, ακούγοντας ξανά το Άξιον Εστί βλέπεις όλο και καλύτερα την επόμενη πραγματικότητα που δεν μπορούσες να φανταστείς πριν μερικά χρόνια, ενώ είχες την εντύπωση ότι ήξερες ότι δεν ήξερες. Κοίτα, λοιπόν, και τα νησιά μας για να δεις επιτέλους το μέγεθος του απέραντου γαλάζιου που θα αξιοποιήσεις σύντομα, γιατί τώρα κανένας ραγιάς δεν μπορεί να σου κρύψει την αλήθεια όσο και να προσπαθεί, διότι είσαι πια άνθρωπος του Προμηθέα.