Με την κλασική προσέγγιση της τουρκικής προπαγάνδας, ο Πρόεδρος προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένα αλλά πραγματικά με τρόπο αναποτελεσματικό για να πείσει τη Διεθνή Κοινότητα. Έτσι υπογράφει ένα μνημόνιο στρατιωτικής συνεργασίας με τη Λιβύη ενώ αυτή δεν έχει μία ενιαία κυβέρνηση αφού η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εμφυλίου επί της ουσίας. Σε αυτό το πλαίσιο θεωρεί ότι τα Δωδεκάνησα και η Κρήτη δεν υπάρχουν και προτείνει μία οριοθέτηση μέσης γραμμής ενώ η ΑΟΖ υποστηρίζει έμπρακτα τα νησιά που έχουν οικονομική δραστηριότητα. Επίσης στη συνέχεια στέλνει για κύρωση το κείμενο στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση, η οποία αποτελείται από 600 βουλευτές. Αυτή την περίοδο είναι κενές 11 θέσεις. Κατά συνέπεια η πλειοψηφία πετυχαίνεται με 295 ψήφους  θεωρητικά. Ενώ στην Τουρκία η κύρωση του μνημονίου πέρασε  με 293 ψήφους. Μία άλλη παρατήρηση είναι ότι το κόμμα του Προέδρου έχει από μόνο του 290 βουλευτές. Ενώ ψήφισαν υπέρ του μνημονίου το ΑΚΡ, το CHP, το MHΡ και 141. Πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχουν πολλές απουσίες αφού το σύνολο σε πλήθος αυτών των κομμάτων είναι πολύ μεγαλύτερο.  Έτσι ούτε αυτό δεν έγινε με μία μεγάλη δύναμη παρόλο που ο διατυμπάνισε ο Πρόεδρος.