Το μαντολίνο και το τσέλο
ποτέ δεν ξέχασαν τα θύματα του παρελθόντος
κι αν τώρα τα ακούς να συνομιλούν
πάνω από τα pizzicato των εγχόρδων
είναι για να δείξουν το μονοπάτι
στις ανθρώπινες φωνές
που δεν ήξεραν πια να τραγουδήσουν
ανάμεσα στις κραυγές του πολέμου.
Έτσι η σύνθεσή τους
έχει το φως των ήλιων της νύχτας
που ποτέ δεν έπαψαν
να κοιτάζουν τις ψυχές των χαρακωμάτων
γιατί ήξεραν πόσο υπέφεραν
και μέσα στις σιωπές
ανάμεσα στους βομβαρδισμούς.
Όμως χωρίς αναβαθμισμένη ιστορία
πώς να σ’ αγγίξουν
αυτές οι μνήμες του παρελθόντος
μετά από έναν αιώνα
και πώς να μη χαθούν
μέσα στη λήθη της αδιαφορίας.
Γι’ αυτό το τσέλο και το μαντολίνο
Συνεχίζουν το έργο της επανάμνησης.