Το επόμενο κεφάλαιο αποτελούσε τη συνέχεια αφού περιέγραφε τη δεύτερη συνάντηση που έγινε την άνοιξη. Αυτή τη φορά οι αυτόχθονες ήταν πάρα πολλοί. Αλλά πάντα ειρηνικοί. Κάθε καγιάκ κουνούσε ένα κομμάτι ξύλο κι οι εξερευνητές σήκωσαν την ασπίδα τους για να τους υποδεχθούν. Όταν βρέθηκαν από κοντά άρχισαν τις ανταλλαγές. Οι αυτόχθονες ήθελαν πιο πολύ από όλα το κόκκινο ύφασμα. Το αντάλλαζαν με δέρματα ζώων και γούνες. Το ήθελαν τόσοι που αναγκάστηκαν να το κόψουν σε λωρίδες όλο και πιο λεπτές αλλά το ζητούσαν ακόμα περισσότερο. Αλλά ξαφνικά βγήκε ένας ταύρος από το δάσος. Ήταν από τα ζώα τους αλλά ήταν άγνωστος για τους αυτόχθονες κι έφυγαν επιτόπου όλοι τους. Κανείς δεν τους ξαναείδε για τρεις εβδομάδες. Όμως το κείμενο συνέχιζε κι έλεγε ότι όταν επέστρεψαν ήταν πάρα πολλοί. Γέμισε ο ποταμός. Και τους επιτέθηκαν από μακριά με βολές. Αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν κι να ανεβούν πιο πάνω στον ποταμό. Οι αυτόχθονες ερχόντουσαν από παντού. Άρχισαν οι νεκροί να πέφτουν και βρήκαν καταφύγιο στο δάσος. Εκεί έγινε το θαύμα όταν μια γυναίκα έγκυος και γυμνόστηθη έπιασε το σπαθί ενός νεκρού και το χτύπησε πάνω στα στήθη της. Οι αυτόχθονες φοβήθηκαν και έφυγαν χωρίς καμία εξήγηση. Οι εξερευνητές είχαν επιζήσει της επίθεσης.