Όταν κάθεσαι ανάσκελα, δεν βλέπεις μόνο τον ουρανό, αλλά και πώς έρχεται πάνω σου για να σε φιλήσει το γαλάζιο και να το νιώθεις από τα βάθη της ψυχής. Διότι δεν είναι φιλί ζωής, αλλά φιλί ψυχής που σε πίνει, για να χαρεί τον αφρό της θάλασσας που σε πλημμυρίζει και ξεχειλίζει για να ζήσει το κράμα το ψυχικό χάρη στην πολυκυκλικότητα που δεν σταματά όσο δεν έχει γευτεί τη βαθύτητα, για να γίνει το φως ουσία και να έρθει ακόμα πιο κοντά ο ουρανός για να βυθιστεί ο ήλιος μέσα στη θάλασσα και να της αλλάξει τα χρώματα ακόμα και τα πιο βαθιά, αφού ο παλμός του γίνεται αισθητός και κάτω από τα κύματα της αγάπης που μεταμορφώνονται σε σπασμούς ηδονής, τόσο η απόλαυση προκαλεί χαρά και μεταχαρά. Έτσι γίνεται η αλλαγή κύκλου, αφού μετά το ξεχείλισμα της θάλασσας, έρχεται η ώρα του ουρανού που μετατρέπεται σε πηγή ζωής για την ψυχή που πίνει κάθε σταγόνα φωτός για να ζήσει την ουσία.