Ήμασταν μέρες στο χωριό.
Οι κάτοικοι μάς είχαν μάθει.
Κι ήξεραν ότι ήμασταν φιλικοί.
Κάθε μέρα βλέπαμε όλο και περισσότερα από τη ζωή τους στα βουνά και καταλαβαίναμε πόσο αγαπούσανε την πατρίδα τους.
Ήταν ελεύθεροι ακόμα κι αν αυτό ήταν άλλο ένα θαύμα της Ανάστασης.
Δεν ξεχνούσαν όμως ότι οι εχθροί ήταν πάντα κοντά.
Έτσι στο βλέμμα τους δεν αντικρίζαμε ποτέ τη γνήσια χαρά. Διότι θυμόντουσαν και τα θύματα, εκείνους τους ήρωες που είχαν πέσει στο πεδίο μάχης για ν’ απελευθερώσουν τα κατεχόμενα από τον βάρβαρο ζυγό.
Δεν μας άφηναν ποτέ μόνους μέσα στο χωριό λες και φοβόταν να μη γίνει κάτι ή ακόμα χειρότερα να μην κάνουμε κάτι, να μην είμαστε η αιτία.
Έτσι κι εμείς ήμασταν πάντα προσεχτικοί και σε ετοιμότητα.
Βλέπαμε σε βάθος την αόρατη πολιορκία του χωριού.
Όμως εκείνη την ημέρα έγινε ορατή.
Δεν ήμασταν πια μόνοι…