Από τη στιγμή που τα ζώα έχουν ψυχή, οι χαρές τους είναι σημαντικές και δεν υπάρχει πλαίσιο αξιολόγησης ούτε σύγκρισης. Το μόνο που είχε σημασία γι’ αυτόν είναι να χαίρονται κι ας μην προκαλούσε η χαρά τους απαραίτητα μεταχαρά. Ήταν θέμα χρόνου και δεν βιαζόταν, αφού ήταν της βραδύτητας για την απόλαυση της προσφοράς. Αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι δεν έπρεπε να δώσει συμβουλές, αφού τα ζώα τον αγαπούσαν. Άλλωστε αυτό δεν έκανε κι άλλος Χριστός, ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης με τα σπουργίτια. Δεν υπήρχε λόγος ν’ αντισταθεί στη χαρά τους από τη στιγμή που αυτή ήταν συμβατή με τη δημιουργία του έργου. Κι αν δεν ήξεραν να σπέρνουν ούτε να θερίζουν, ήξεραν να πετούν. Κι αν δεν ήξεραν να ράβουν και να πλέκουν, τα φρόντιζε. Το μόνο που πρόσεχε, ήταν η αχαριστία. Διότι ήταν η μόνη πράξη που αποτελούσε βαρβαρότητα. Τα είχαν όλα, χωρίς να δώσουν τίποτα. Τους τα έδινε όλα, χωρίς να περιμένουν. Έτσι μόνο η αχαριστία ήταν εμπόδιο για τη χαρά και γι’ αυτό την πρόσεχε για να μην υποφέρουν εκ των υστέρων, όταν θα είχαν καταλάβει επιτέλους τι είχαν πράξει προηγουμένως.