4774 - Στο σπίτι του Théo
Όταν πήγες στο σπίτι του Théo κι είδες το δωμάτιο με τους πίνακες, στενοχωρέθηκες τόσο πολύ που δεν άντεξε η ανθρωπιά σου. Ήταν ακουμπισμένοι, παρατημένοι ...
N. LYGEROS PhD
Opus
4774 - Дома у Тео
Когда ты пошел домой к Тео и увидел комнату с картинами, огорчился так сильно, что не выдержала твоя человечность. Они стояли заброшенные, будто ...
4773 - Το ξεχασμένο andante
Η μουσική δωματίου έπαιζε επίμονα με το ρυθμό που δεν υπήρχε πια για ν’ αντισταθεί μόνη της στο κενό και να γεμίσει τον κόσμο μας μ’ εκείνες τις νότες ...
4772 - Νυχτερινές νότες
Εκείνες τις μικρές ώρες όπου κοιμάται όλη η κοινωνία στην αθανασία της λήθης της, ακούγαμε σιωπηλά το έργο που έγραψαν οι μουσικοί μιας άλλης εποχής της ...
4772 - Ночные ноты
В те редкие часы, когда все общество спит в бессмертии забвения, мы, молча, слушали произведение, которое написали музыканты из другой эпохи памяти, ...
4771 - Αναφορά στον Cantor
- Γιατί του μίλησες για τη σκόνη; - Πώς θα καταλάβαιναν την πραγματικότητα; - Μπερδεύουν αριθμητική με λογιστική. - Έχεις δίκιο. - Τους είπες για τους ...
4770 - Οι αόρατες παρτίδες
Έπαιζαν 64 παρτίδες δίχως σκακιέρες. Δεν είχαν κομμάτια ούτε πιόνια, δεν έπρεπε. Μόνο χαρτί και μολύβι. Ο καθένας έγραφε τις αόρατες κινήσεις για να μη ...
4770 - Невидимые партии
Они играли 64 партий без шахмат. У них не было ни фигур, ни пешек, нельзя было. Только бумага и карандаш. Каждый писал невидимые движения, чтобы ...
4769 - Ο μυστήριος σκακιστής
Διάβαζε όρθιος τα βιβλίο. Δεν είχε φως στο σπίτι. Είχε ανοίξει το κελί. Έβλεπε το καράβι. Οι παρτίδες στο ταβάνι. Και το βιβλίο κλειστό. Δεν έπρεπε να ...
4768 - Мы писали бы только для людей
Не было причины делать что-то другое. В конце концов ёбнутому обществу нечего было сказать. Мы не должны были терять время. Филики Этерия жила не ...
4768 - Θα γράφαμε μόνο για τους ανθρώπους
Δεν υπήρχε λόγος να κάνουμε κάτι άλλο. Στο κάτω κάτω της γραφής η γαμημένη κοινωνία δεν είχε να πει τίποτα. Δεν έπρεπε να χάσουμε άλλο χρόνο. Η φιλική ...
4767 - Τα κεριά των ανθρώπων
Μετά την παράσταση δεν τόλμησαν ν’ ανάψουν τα μεγάλα κεριά. Δεν ήξεραν ότι ήταν λαμπάδες για την ανθρωπότητα κι ότι ήταν η εποχή τους. Εγκλωβισμένοι από ...
4766 - Zeit und Kunst
Η κοινωνία ήθελε μία μόνο γλώσσα για να μην ακούει την ανθρωπότητα. Δεν είχε προσέξει πως ο Достоевский και ο Мусоргський είχαν πεθάνει τον ίδιο χρόνο, ...
4765 - Τα νέα μπαχαρικά
Εκεί που έσπαζε η μύτη υπήρχαν πλέον νέα μπαχαρικά. Είχαν βρει μελάνια και πένες και δοκίμαζαν χαρτιά. Έγραφαν για τα ανύπαρκτα και δημιουργούσαν παραμύθια. ...
4764 - La feuille peinte
Dans la chambre, la petite avait trouvé une feuille d’arbre peinte. Au début, elle n’y avait pas prêté l’attention nécessaire car la peinture avait la ...
4763 - Vue aérienne
La règle de vingt brasses n’était utile qu’à une seule chose. Dans l’atelier les disciples s’interrogeaient mais personne ne trouvait la solution. Quelle ...
4762 - Συνάντηση στον παράδεισο
- Δεν είχατε πει ότι θα γράφατε περισσότερα; - Βεβαίως! - Μα τότε, τι περιμένετε ακριβώς; - Την κατάλληλη στιγμή! - Και πότε θα γίνει αυτή; - Μάλλον ...
4761 - Το δερμάτινο χαρτί
Πάνω στο δερμάτινο χαρτί ο χρόνος είχε αφήσει τα ίχνη του. Δεν ήταν πληγές από μελάνι όπως νόμιζαν οι περισσότεροι. Απλώς μια μικρή υπενθύμιση ότι κάποτε ...
4760 - Ανθρώπινα δάση
Πριν μελετήσουμε το πράσινο του Vincent ποιος έδινε σημασία στα ανθρώπινα δάση; Κι όμως εκείνα υπήρχαν από παλιά ακόμα και πριν τις κοινωνίες λες και περίμεναν. ...
4760 - Человеческие леса
Перед тем как изучить зеленый Винсента кто придавал значение человеческим лесам? Однако они существовали с давних времён еще до обществ как будто ...
4759 - Mε τη γεύση του ανέμου
Εκεί, μακριά, στον κόκκινο ουρανό ανάμεσα στα βουνά της ώχρας και πέρα από τα γαλάζια κυπαρίσσια τα σύννεφα είχαν τη γεύση του ανέμου. Ο Θεοτοκόπουλος ...
4759 - Со вкусом ветра
Там, вдали, на красном небе, между горами охры, за голубыми кипарисами облака имели вкус ветра. Теотоко́пулос ничего не сказал, он уже не хотел, ...
4758 - Το δερμάτινο βιβλίο
Ποιος μπορούσε να κάνει δώρο ένα δερμάτινο βιβλίο εκτός από σένα με τη μυστική πένα για να γράψει ο επόμενος δάσκαλος όχι μόνο το παρελθόν μιας απλής φωτογραφίας ...
4757 - Η τιμή της ανθρωπότητας
Κανείς δεν μπορούσε να υπολογίσει την τιμή της ανθρωπότητας και γι’ αυτό το λόγο για αιώνες νόμιζαν ότι δεν άξιζε τίποτα. Έτσι δημιουργήθηκε η κοινωνία ...
4756 - Το αδέξιο ταλέντο
Ποιος μπορούσε να δει ότι τόσα χρόνια κρυβόσουν; Ποιος πρόσεχε ότι ζούσες μόνο με αινίγματα; Ποιος ήθελε να θυσιάσει το χρόνο για σένα; Κανείς! Έτσι ...
4756 - Неуклюжий талант
Кто мог увидеть что столько лет ты скрывался? Кто замечал, что ты жил лишь загадками? Кто хотел пожертвовать временем ради тебя? Никто! ...
4755 - Τα μικρά αντικείμενα
Ρωτούσες γιατί δεν δίνουμε σημασία στα μικρά αντικείμενα λες και δίναμε στα άλλα. Όλος ο κόσμος σου ήταν τα χειρόγραφα, οι πίνακες κι οι παρτιτούρες των ...
4754 - Το έργο του δασκάλου
Κάθε λέξη πάνω στο χειρόγραφό σου αποκτά ένα άλλο νόημα λες και δεν υπήρχε πριν. Δεν εξετάζεις τη γλώσσα της κοινωνίας μόνο τη σκέψη της ανθρωπότητας ...
4753 - La critique est facile
Comme la critique est facile pour tous ces érudits de pacotille lorsqu’ils ouvrent tes carnets. Ils n’ont rien découvert et se contentent des miettes ...
4752 - De la continuité à la tonalité chez Leonardo da Vinci
« Les peintres routiniers distinguent dans tous les objets ombrés, arbres, prés, cheveux, barbes, fourrures, quatre valeurs pour chaque couleur représentée: ...
4751 - Мусоргский et les tableaux de Hartmann
Avec les tableaux d’une exposition tu avais voulu rendre hommage à ton ami décédé un an auparavant. Il y avait de l’émotion dans ton geste mais ...
4751 - Мусоргский και οι πίνακες του Hartmann
Με τις “Εικόνες από μια έκθεση” θέλησες να αποτίσεις φόρο τιμής στο φίλο σου που είχε πεθάνει ένα χρόνο πριν. Υπήρχε συγκίνηση στην κίνησή σου μα ...
4751 - Мусоргский and Hartmann’s paintings
With the “ Pictures at an Exhibition” you wanted to pay tribute to your friend that had died one year ago. There was emotion in your gesture but ...
4750 - Seconde étude pour tête de jeune fille de Leonardo da Vinci.
Seconde étude pour tête de jeune fille de Leonardo da Vinci.
4749 - L’ombre sur le chemin du bois bleu.
L'ombre sur le chemin du bois bleu.
4748 - Courbures désirées.
Courbures désirées.
4747 - Sur l’étrange paysage
En Artsakh, l’impensable est une réalité. Pour en prendre conscience, il suffit de contempler l’étrange paysage. Ce dernier ne se trouve pas à Stepanakert ...
4746 - Le pays de l’ocre rouge.
Le pays de l'ocre rouge.
4745 - Le pays des cyprès bleus.
Le pays des cyprès bleus.
4744 - La mort de l’émigré.
La mort de l'émigré.
4743 - Entre les murs de la mémoire
Il y avait tous ces murs vides dépourvus de sens pour nous jusqu’à ce que nous effleurions de nos mains leur mémoire. Alors nous comprîmes combien ...
4742 - Les fils de roumis
Nous étions des fils de roumis sans le savoir bien sûr. Il aura fallu que le mot devienne une insulte pour que nous en découvrions le sens véritable. ...
4741 - Γενοκτονίες και στρατηγική
Οι γενοκτονίες ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας απαιτούν μια οργάνωση για να υλοποιήσουν μια συστηματική καταστροφή, καθώς το όρισε ο Raphael Lemkin ...
4740 - Il faut appeler les crimes par leur nom
Pour les crimes contre l’humanité l’anonymat n’est plus de circonstance chacun d’entre eux doit avoir son nom. La grande tragédie, le massacre blanc la ...
4739 - La mémoire à l’affiche
Elle était bleue et jaune comme si le bleu du ciel supportait les champs de blé pour sauvegarder dans la mémoire la transcendance de l’horreur et la résistance ...
4738 - Dans le bois des couleurs
Il semblait vide mais pour un étranger seulement car les autres savaient que Vincent était passé là pour que les hommes n’oublient pas l’essence des arbres ...
4737 - Quelques éclats de couleurs
Les barbares pensaient, si l’expression avait un sens, qu’il ne restait plus rien de la vie de leurs victimes. Ils n’avaient pas prévu que quelques ...
4736 - Seuls dans un café
Ils ne disaient rien même s’ils n’attendaient plus personne. Ils étaient heureux d’être là sans vraiment savoir pourquoi. La table les supportait à peine, ...
4735 - Dans le champ magnétique
Ils étaient accrochés l’un à l’autre comme des aimants. Les amants n’étaient pas identiques dans la charge de l’émotion. Ils ne recherchaient pas l’un ...
4734 - Le violoniste sans orchestre
Il était seul, c’était vrai, avec son violon et son archet mais il pensait aux autres, à ceux que la mort avait épargnés de la barbarie et des souffrances ...
